حب و محبوب

حب رابطه ای قلبی ست میان محبوب و محب،

 

کافی است عطر وجود محبوب؛

 

کافی است حرارت نفسش به وجود محبوب برسد

آن وقت است که جاری می شود در قلبشان

یک نور؛ یک عطر؛ یک هوا.

محب را وظیفه است ، کنکاش کند، جستجو کند،

تا خبری از محبوب خود بیابد

اینکه او کجاست؟ حال و هوای دلش چه رنگی ست؟

محب تمام عالم را زیر پا می گذارد تا به محبوبش برسد.

کوچه به کوچه، شهر به شهر...

که اگر به محبوب برسد تازه آغاز واگویه هاست

و اگر نرسد تازه فصل حسرت ها که ...

لیت شعری، کاش می دانستم که کجا پر کشیده ای؟

کاش می دانستم کدام زمین خاکی تو را برداشته است؟

هرچه محبوب به محبش نرسد؛ هرچه میان همه باشد و با او نباشد، دنیا برایش سخت تر می شود.

سخت می شود که دهان به دهان همه بگذارد و کلامش به کلام محبوب نه؛

سخت می شود که همه را ببیند و محبوب را نه...

خلاصه قلبش همیشه تنگ است؛

چشمش همیشه مشتاق؛

خواب و خوراک سرش نیست؛

تنها کاری که از دستش بر می آید

این است که مثل محبوب فکر کند؛

مثل محبوب رفتار کند؛

آنگونه عمل کند که محبوب می پسندد،

تا اگر باد،

تا اگر که باران ،

خبر اینگونه عاشقیش را به محبوب رساند، سرافراز این عمیق حسش باشد.

آن روز صبح قبل از نماز ، قبل از آنکه سپیده بزند

حتی قبل از آنکه آسمان، گرگ و میش به خودش بگیرد،

مفاتیح دلم را باز کردم

و یاد محبوب را در دلم تازه .

پروردگارا من در صبح همین روزم و تمامی ایامی که در آن زندگانی کنم

با او تجدید میکنم عهد خود و عقد بیعت او را که بر گردن من است

که هرگز از این عهد و بیعت برنگردم و تا ابد بر آن ثابت قدم باشم

(فرازی از دعای عهد)